Pragnienia

Jest tak wiele rzeczy, które chciałabym robić. Części z nich nie potrafię, na część nie mam czasu.

Pamiętam, że w dzieciństwie wielką frajdę sprawiało mi rzeźbienie, plecenie makramy, malowanie nawet szycie. Jak dzieci były małe uwielbiałam razem z nimi lepić modeliną lub masą solną. Teraz wszystkie te rzeczy stoją w kolejce czekając, aż będę miała czas.

Pewnego dnia zdarzyło się coś, co niejako zmusiło mnie do zrobienia jednej z tych rzeczy. Wyobraźcie sobie, że znalazłam w Internecie grafikę przecudnej Pani Pierrot (jeśli można tak powiedzieć). Tak mnie urzekła, że musiałam ją mieć niemal natychmiast. Zapragnęm ja namalować. Niestety moje malarstwo jest, co tu dużo mówić, wcale go nie ma. Ostatnią lekcję plastyki miałam w szkole podstawowej (bo w liceum uczęszczałam tylko na muzykę), a było to… hmn, powiedzmy wieki temu.  Oczywiście brak umiejętności nigdy i w niczym nie był dla mnie przeszkodą. Wzięłam więc pędzle, farby i tę grafikę przemalowałam. Niestety nie wyszła tak jak bym sobie tego życzyła, ale i tak jestem zadowolona z efektu.

Nie wiem tylko gdzie ją umieścić, na ścianie czy na nowo pomalowanej komodzie, którą pokażę następnym razem. Tam jest trochę gorsze światło  i kolory nie są tak żywe, ale może to lepiej, bo podkreśla smutek Pani Pierrot (no i nie rzucają się tak niedociągnięcia).

Z tej radości pojechałam do sklepu i kupiłam kolejne trzy podobrazia. Ciekawe co z tego będzie…