Koń na glinianych nogach

Ostatni post był o tym jaką cenę musimy płacić za marzenia. Jakie one by nie były, uważam, że warto marzyć. I warto dążyć do ich spełnienia, może nie za wszelką cenę, ale jeśli nie jest zbyt wysoka zapłaćmy ją. Wiem sama po sobie, że warto. Po raz kolejny przekonałam się o tym dzisiaj. Zaskoczeni przymrozkiem czym prędzej wybraliśmy się na wieś otulić nasze nowo posadzone roślinki. Otulałam je włókniną i myślałam tylko o tym, żeby zima już minęła i żebym mogła odwinąć moje krzaczki, które pod ciepłym wiosennym słońcem znów rozwiną liście, zakwitną, zaowocują... Gdyby moje marzenie już się spełniło i dom już tam był, mogłabym po skończonych pracach ogrodowych usiąść przy kominku z kubkiem gorącej kawy...  a tak zmarznięci, zmoknięci i głodni wracaliśmy czym prędzej do Warszawy :( Gdyby był dom moglibyśmy jeździć na wieś również zimą, a ta nie byłaby już taka straszna.
Tak, warto marzyć i dążyć do ich spełnienia :)
W ostatnim poście obiecałam też, że pokażę konia. Oto on:

 

 

Zdjęcia zrobione są przy sztucznym świetle, ale mam nadzieję oddają istotę ulepionych zwierząt. Nietrudno się domyślić, że inspiracją był krajobraz wiejski ;) Wiem, wiem, zafiksowałam się, ale lubię tę moją fiksację :)
Konik nie chciał się trzymać w pionie, więc musiałam mu włożyć metalowe druciki w nogi. To moje pierwsze próby z masą plastyczną. Uczę się metodą prób i błędów. Już wiem, że po wyschnięciu figurka wygląda zupełnie inaczej niż gdy jest mokra. Konikowi opadła delikatnie głowa, jedna noga stała się krótsza, a jedna nieco pękła. Mam jeszcze jedno opakowanie masy, może w tym tygodniu uda mi się coś ulepić. Może efekt będzie odrobinę ładniejszy :)

A tym czasem kochani miłego dnia i marzcie jak najwięcej!

Edyta