DIY - konik inspirowany konikiem Dala

Zachwycam się ostatnio sztuka ludową, nie tylko naszą, rodzimą, ale i skandynawską. I z tego nowego zainteresowania wyszedł konik inspirowany konikiem Dala.

 

Początkowo miałam pomysł, aby sobie takie cudo kupić,  no może nieoryginalnego konia z Dalarna, gdyż one są trochę za drogie, ale coś z naszych rodzimych sklepików z rękodziełem. Jednak wpierw, tak z głupia frant, zapytałam męża czy by mi takiego nie wyciął. Odpowiedział, że to prościzna, więc szybko wyjęłam deskę do krojenia, którą kupiłam na tzw. zapas, za 4 zł na targu, narysowałam na niej konika i podsunęłam do wycięcia mężowi. Ależ się z dziwiłam jak mi go wyciął. Nie podejrzewałam, że ma takie zdolności ;) Żyjesz z kimś 20 lat, a ten nadal Cię zaskakuje :))

Cały proces wyglądał tak:

Oto konik po wycięciu i lekkim oszlifowaniu.

Później go pomalowałam.

Dodałam odrobinę wzorków.

I mam wymarzonego konika, który kosztował mnie około 5 zł i odrobinę pracy - mojego męża i mojej :) Muszę przyznać, że lubię z nim robić różne projekty, jesteśmy zgraną parą, która świetnie się dopełnia. :)
Jedyną kwestią sporną był ogon, a właściwie jego brak. Mąż i dzieci twierdziły, że konik powinien mieć ogon, ja uważałam, że (podobnie jak koniki Dala), nie. Ale się złamałam i dorobiłam - ogon i grzywę. Jak myślicie, która wersja ładniejsza?

Pozdrawiam,

 Edyta

PS. Dziękuję za miłe komentarze pod ostatnim postem :)

DIY - malowane miseczki ceramiczne

Już nie wiem jak długo marzyłam o takich à la marokańskich miseczkach śniadaniowych. Niestety nigdy nie trafiałam na promocję, a w regularnych cenach wydawały mi się zbyt drogie. Tak więc pozostawały w strefie marzeń. Aż pewnego dnia odwiedziłam jedną z tanich sieciówek i zauważyłam białe miseczki, idealne kształtem, ale bez wzorków, a dodatku kosztujące tylko 3,99 zł. Farby do porcelany mam jeszcze z czasów jak malowałam kubki, więc pomyślałam sobie: "Czemu nie spróbować?". Kupiłam dwie i je pomalowałam.

Aby ułatwić sobie zadanie najpierw okleiłam je taśmą malarską.

Później na taśmie zaznaczyłam kropki, co centymetr, aby wzór był w miarę równy. I wzięłam się za malowanie.

Nie wyszły idealnie, ale nigdy nie byłam najlepsza w malowaniu ceramiki. Poza tym niech będzie widoczne, że to praca ręczna, a nie maszynowa. :) Ja jestem szczęśliwa, że mam upragnione miseczki, a dodatku nikt nie ma takich samych :)

 

Jak kupowałam miseczki wpadł mi w oko chlebak. Był w idealnym kolorze, więc też go nabyłam. Teraz moja czarno-biała kuchnia zyskała nieco koloru!

Wreszcie mam gdzie trzymać swój bezglutenowy chleb, który nie powinien leżeć razem z pszennymi bułeczkami dzieci. Chleb piekę co sobotę, jest przepyszny, właściwie niczym się nie różni od pszennego. Gdyby ktoś miał ochotę na przepis, chętnie się nim podzielę - napisz maila lub  komentarz.

A skoro dziś taki ważny dzień, o którym nie wypada zapomnieć, wszystkim babciom życzę wspaniałego dnia i cudownych wnucząt! Kwiatki, pyszna kawa i odrobina relaksu z ulubionym magazynem lub książką - to dla Was :)

Pozdrawiam,

Edyta

Domowy las z wilkiem, czyli kolejny rysunek

Bardzo się cieszę, że spodobał się Wam post o kiczu, i że tak licznie włączyliście się w dyskusję. Przyznam, że trochę poczęstowałam Was kiczem, bo rysunek królika w kapeluszu powstał w pośpiechu, właśnie na potrzeby ówczesnego wpisu. Miałam wyrzuty sumienia, że pokazałam  taką niestaranną pracę, więc postanowiłam to naprawić. Tym razem się przyłożyłam. Chyba nigdy nie poświęciłam tyle czasu na rysunek.

Powstawał od niedzieli i codziennie coś zmieniałam. Na przykład wczoraj wyglądał tak.

A dziś tak.

Nie dam głowy, że jutro będzie wyglądał tak samo, w końcu wciąż jest na sztaludze. Ustawiałam ją w moim salonowym, leśnym zakątku. Jest tam las w słoiku, drzewko iglaste i inne rośliny, poroże i rysunki związane z przyrodą, więc idealnie tam pasuje.

Pozdrawiam, 

Edyta

PS. Przepraszam za jakość zdjęć, ale z racji pory roku musiałam je zrobić przy sztucznym świetle.

Czy lubię kicz? I co jest kiczem?

Gdyby się Was zapytać: co to jest kicz? Jestem pewna, że każdy by wiedział. Ale czy miałby na myśli to samo? Otóż według Wikipedii kiczem jest: "utwór o miernej wartości, schlebiający popularnym gustom, który w opinii krytyków sztuki i innych artystów nie posiada wartości artystycznej.”

Słowo „utwór” możemy zamienić na „przedmiot”, i co wówczas nazwalibyście kiczem? Zawsze wierzyłam, że wiem co to jest kicz. Przypominam sobie jedne z zajęć na studiach. Mieliśmy napisać felieton. Kolega z roku poruszył właśnie temat kiczu. W swojej pracy udowadniał, że obraz jeleni na rykowisku (wówczas nieceniony zbyt wysoko) wcale nie jest kiczem. On, wychowany  w leśniczówce, mile wspominał dzieło, które zdobiło ścianę w jego rodzinnym domu. Podziwiał też jelenie – silne zwierzęta, których urodę i majestatyczność można podziwiać właśnie na rykowisku. Jednak ja po wysłuchaniu jego felietonu miałam mieszane uczucia – co tu udowadniać? Kicz to przecież kicz, a nie, wartościowe dzieło. Szczególnie, że wielu malarzy tworzyło takie obrazy właśnie po to, by szybko je sprzedać i zarobić, by móc malować to co sami uznawali za ładne.

W kolejnych latach mojego życia, problem kiczu pojawiał się co jakiś czas. Pamiętam wykład jednej z projektantek wnętrz, która jako sssssttttrrrraszny kicz uznała diody LED rozmieszczone na suficie tak, by imitowały rozgwieżdżone niebo. Opowiaała, jak próbowała odwieźć klientów od zrobienia ich sobie w domu. Wówczas jedna z słuchaczek strasznie się uniosła, że skoro się to komuś podoba, to dlaczego nie ma sobie tego zrobić w domu? Przyznam, że choć nie gustuję w tego typu dekoracjach, to dziewczyna z sali mnie przekonała. Z biegiem lat zmieniło się moje nastawienie do szybkich ocen, bo przecież o gustach się nie dyskutuje.

Wrócę do kolegi ze studiów – on zakochany w jeleniach, był nimi otoczony w dzieciństwie. Ja wychowywałam się z królikami, żywymi oraz wykonanymi z porcelany. Uwielbiałam i nadal bardzo lubię i jedne, i drugie. Jak wiecie do dziś mam ich sporą kolekcję. Oto kilka archiwalnych zdjęć, gdyby ktoś zapomniał. :)

Lubię też rysować i malować te zwierzęta. 

 

 

W życiu nie pomyślałabym o długouchych jak o kiczu. Przecież zające (to prawie jak królik) były przedmiotem też wielkich dzieł, chociażby „Studium zająca” Albrechta Dürera.

 

Źródło: cudaswiata.archeowiesci.pl

A tu, kilka dni temu, od koleżanki usłyszałam: „Figurki zajęcy i królików? To takie kiczowate!” I cóż, okazało się, że lubię kiczowatość i otaczam się kiczem, jak mój kolega z roku. On wybrał jelenie (nie wspomnę, że strasznie modne ostatnio), ja króliki i zające. Zakończę ten przydługi post cytatem z miesięcznika „Livingetc” (kwietniowego numeru 2017 roku), to wypowiedź właścicielki jednego z prezentowanych tam mieszkań:

„My mantra is, surround yourself with things that you love, that make you happy and bring a smile”.

Całkowicie się z tym stwierdzeniem zgadzam. Też się chcę otaczać przedmiotami, które czynią mnie szczęśliwą i wywołują mój uśmiech. I dlatego narysowałam kolejnego królika. :)

 

 Pozdrawiam,

Edyta

Deser z tapioki i szkatułka

Właściwie nie pamiętam czy pisałam o tym, że jakiś czas temu stwierdzono u mnie chorobę Hashimoto. Od tej pory staram się nie jeść glutenu, nie dlatego, że jestem na niego uczulona, ale dlatego, że źle się po nim czuję. Przywykłam o tej diety, szczególnie, że obecnie bezglutenowe produkty są właściwie we wszystkich sklepach. Staram się też urozmaicić ją, przygotowując coraz to nowe dania. Zaczęłam prawdziwie eksperymentować w kuchni. A jednym z rezultatów tych eksperymentów był niedzielny deser - pudding z tapioki z kremem z serka mascarpone, musem z gruszki i sosem z malin.

Pudding przygotowałam według przepisu z opakowania nasion tapioki - czyli 1/3 szklanki nasion zalałam 3 szklankami kokosowego mleka i odstawiłam na 1 godzinę. Później zagotowałam i na małym ogniu gotowałam go przez 15 min. Przełożyłam do pucharków, aby ostygł. Z ubitej śmietany (150 ml), cukru pudru (1 łyżka),  serka mascarpone (ok. 200 gr.), skórki startej z połowy ekologicznej cytryny i z łyżki jej soku zrobiłam krem. Gruszkę zmiksowałam blenderem i również dodałam odrobinę soku z cytryny. Mrożone maliny podgrzałam w mikrofalówce z ksylitolem. Wszystko ułożyłam w pucharkach w takiej kolejności - pudding, mus z gruszki, krem, sos z malin. Na koniec udekorowałam mrożoną maliną i listkami mięty. Niedzielny deser okazał się hitem!

Ale nie tylko gotowaniem zajmowałam się w ten weekend. Wśród świątecznych prezentów znalazł się taki, opakowany w drewniane pudełko. Było pomalowane na szaro.

Jak wiecie u mnie panuje teraz czerń, więc pudełko musiało zmienić kolor. Nie chciałam, aby było całe czarne, w końcu już niedługo wiosna, więc niech trochę kolorów zagości w domu. Ostatecznie zdecydowałam się na taki wzór.

 Jak szafirki, które stoją obok rozkwitną, będą się pięknie komponowały z moim nowym pudełkiem.

Pozdrawiam,

Edyta

Rysunkowe podsumowanie roku

Jak się macie w 2018 roku! Mam nadzieję, że przywitaliście go hucznie i radośnie, i że spełnią się w nim Wasze wszystkie marzenia!
Jak już pisałam w poprzednim poście, na rok 2017 miałam tylko jedno postanowienie - chciałam rysować lub malować przynajmniej jeden rzecz w tygodniu. Nie ważne dużą, małą, skomplikowaną czy składającą się z kilku kresek.

Nie liczyłam moich prac, dopiero w Nowy Rok zaczęłam je zbierać do jednego folderu. Kiedy zebrałam wszystkie zdjęcia okazało się, że do 52 brakuje mi kilku prac. Nie ukrywam, że czułam się rozczarowana, ale wówczas przypomniało mi się, że część rysunków, chociaż je dokończyłam, nie sfotografowałam i nie opublikowałam ich, bo mi się nie podobały. Natomiast dwóch nie pokazywałam, bo mam co do nich specjalne plany, ale to innym razem. W postanowieniu nie było mowy o tym, że wszystkie prace mają być udane i mają mi się podobać, w końcu dopiero uczę się tej trudnej sztuki. Wyciągnęłam z szuflady teczkę na zapomniane obrazki i.... doliczyłam się 52! To jakiś fart, bo zupełnie tego nie kontrolowałam.
Oto co narysowałam:

Każdy kolaż ma 25 + 1 zdjęcie. Teraz widzę ile jeszcze pracy przede mną, by moje rysunki były takie jak bym tego chciała... Ale cieszę się, że próbuję i mam nadzieję, że tak będzie również 2018 roku!
A co do noworocznych postanowień, w tym roku mam znów tylko jedno - chcę spełnić swoje długoletnie marzenie. Trzymajcie za mnie kciuki. :) Może i tym razem jakimś fartem się uda :))

Pozdrawiam, 

Edyta